اولویت‌بندی اهداف پیشرفت دانشجویان پرستاری و مامایی و رابطه آن با یادگیری خودراهبر

اهداف: یادگیری خودراهبر درازمدت درحالی بخش جدایی‌ناپذیر حرفه پزشکی در نظر گرفته می­شود که هنوز بهترین راه توسعه آن در آموزش بالینی ناشناخته مانده است. یکی از سازه‌های مرتبط با یادگیری خودراهبر، اهداف پیشرفت است. پژوهش حاضر با هدف اولویت‌بندی اهداف پیشرفت دانشجویان پرستاری و مامایی و بررسی رابطه آن با یادگیری خودراهبر آنان انجام شد. ابزار و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی در سال 91-1390، 209 دانشجوی کارشناسی مشغول به تحصیل در رشته­های پرستاری، مامایی، اتاق عمل و هوشبری در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد با روش نمونه‌گیری طبقه‌ای نسبتی بر حسب جنسیت انتخاب شده و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوری داده­ها، پرسش‌نامه­ اهداف پیشرفت و پرسش‌نامه خودراهبری در یادگیری بود. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 21 و با استفاده از آزمون‌های مجذور کای و تحلیل واریانس یک‌راهه تحلیل شدند. یافته‌ها: 103 نفر از دانشجویان (49%)، اهداف رویکردی را اولویت اول خود قرار دادند. بین اولویت‌بندی اهداف پیشرفت کل دانشجویان تفاوت معنی‌داری وجود داشت (0001/0=p)، اما بین اولویت‌بندی اهداف پیشرفت دختران و پسران تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (45/0=p). همچنین بین اولویت‌بندی اهداف و خودراهبری در یادگیری رابطه مثبت و معنی‌داری وجود داشت (012/0=p). نتیجه‌گیری: هدف اول دانشجویان پرستاری و مامایی رویکردی است. دانشجویانی که اهداف تبحری دارند نسبت به دانشجویانی که اهداف رویکردی یا اجتنابی دارند، از میزان خودراهبری بیشتری در یادگیری برخوردار هستند.